język polski

Język polski, polszczyzna, skrót pol. to język należący do grupy języków zachodniosłowiańskich (do której należą również czeski, słowacki, kaszubski, dolnołużycki, górnołużycki i wymarły połabski), stanowiącej część rodziny języków indoeuropejskich. Za najstarsze w języku polskim uchodzą dwa zdania: Day, ut ia pobrusa, a ti poziwai zapisane w 1270 na karcie 24 tzw. Księgi henrykowskiej oraz Byegaycze, byegaycze! (…) Gorze szą nam stalo! zapisane w latach 1455–1480 w Rocznikach, czyli kronikach sławnego Królestwa Polskiego spisanych przez Jana Długosza

Polski alfabet (jak większość alfabetów krajów europejskich) powstał na bazie alfabetu łacińskiego i składa się z 32 liter, z czego dziewięciu z nich nie znajdziemy w żadnym innym alfabecie. Są to: ą, ć, ę, ł, ń ó, ś, ż, ż. 

Obcokrajowcy uczący się języka polskiego często zauważają, że obok sportów narodowych takich jak piłka nożna, czy skoki narciarskie Polacy powinni również umieścić słowotwórstwo. Przykładowo, z czasownika „lecieć” można stworzyć „wylecieć”, „nalecieć”, „ulecieć”, „polecieć”, „przelecieć”, „przylecieć”, itd… i każde z tych słów ma inne znaczenie!

W języku polskim w porównaniu z innymi językami występuje bardzo wiele zdrobnień. Polacy uwielbiają zdrabniać wszystko, zaczynając od imion – Jasiu, Michaś, Krysia, rzeczy (kawusia, pieniążki), poprzez zwierzęta (piesio, koteczek), a na rzeczownikach odczasownikowych kończąc (biegusiem, śmigusiem). Zdrobnienia w języku polskim mają często mocne zabarwienie emocjonalne. Zwykle jest to zabarwienie pozytywne, ale Polacy chętnie również używają zdrobnień ironizując lub wypowiadając się o czymś z sarkazmem, np. bunt – buncik, Warszawa – Warszawka.